مقاومت فشاری - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
مقاومت فشاری عبارت است از ظرفیت تحمل یک جسم، مصالح ساختمانی یا سازه در مقابل نیروهای فشاری محوری مستقیم. هنگامی که حد مقاومت فشاری یک ماده فرا میرسد، آن ماده منهدم خواهد شد. بتن ، مادهای است که دارای مقاومت فشاری بالایی است.